POLITYKA 2o

Gość · Wysłany: Śro 22:51, 17 Mar 2010 Temat postu:

I znów topik trza .... odkurzyć.
Tym razem z gatunku poezji zaangażowanej Razz

Czesław Miłosz

1. Runą w łunach, spłoną w pożarach
Krzyże kościołów, krzyże ofiarne
I w bezpowrotnym zgubi się szlaku
Z Lechickiej ziemi Orzeł Polaków

2. O słońce jasne, wodzu Stalinie
Niech władza twoja nigdy nie zginie
Niech jako orłów prowadzi z gniazda
Rosji i Kremla płonąca gwiazda

3. Na ziemskim globie flagi czerwone
Będą na chwałę grały jak dzwony
Czerwona Armia i wódz jej Stalin
Odwiecznych wrogów swoich obali

4. Zmienisz się rychło w wieku godzinie
Polsko, a twoje córy i syny
Wiara i każdy krzyż na mogile
U stóp nam legnie w prochu i pyle

Wiersz napisany przez Czesława Miłosza we Lwowie w 1939 roku. Wydany w miejscowej prasie za zezwoleniem władz radzieckich i nagrodzony specjalną nagrodą Stalina.
Niezły .... gagatek był z tego Miłosza Ya winkles

Co nie ?

Incognita · Wysłany: Śro 23:17, 17 Mar 2010 Temat postu:

taaak...
1. Runą w łunach, spłoną w pożarach 3. Na ziemskim globie flagi czerwone
Krzyże Kościołów , krzyże ofiarne Będą na chwałę grały jak dzwony
I w bezpowrotnym zgubi się szlaku Czerwona Armia i wódz jej Stalin
Z Lechickiej ziemi Orzeł Polaków Odwiecznych wrogów swoich obali

2. O słońce jasne, wodzu Stalinie 4. Zmienisz się rychło w wieku godzinie
Niech władza twoja nigdy nie zginie Polsko , a twoje córy i syny
Niech jako orłów prowadzi z gniazda Wiara i każdy krzyż na mogile
Rosji i Kremla płonąca gwiazda U stóp nam legnie w prochu i pyle

Gość · Wysłany: Czw 20:56, 18 Mar 2010 Temat postu:

Incognita

"KTÓRY SKRZYWDZIŁEŚ"

Który skrzywdziłeś człowieka prostego
Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając,
Gromadę błaznów koło siebie mając
Na pomieszanie dobrego i złego,

Choćby przed tobą wszyscy się skłonili
Cnotę i mądrość tobie przypisując,
Złote medale na twoją cześć kując,
Radzi że jeszcze jeden dzień przeżyli,

Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta
Możesz go zabić - narodzi się nowy.
Spisane będą czyny i rozmowy.

Lepszy dla ciebie byłby świt zimowy
I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta.

Czesław Miłosz

Gość

KIEDY MÓWISZ

Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno
odetchnij popatrz
spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju
i zapomnij że jesteś gdy mówisz ze kochasz

ks Jan Twardowski

Gość

Konstrukcja

Nasz gotyk jest nieczysty, nasz renesans skażony,
Różni obcy najeźdźcy gwałcili nasze żony,
Cudzych kultur i wpływów wszędzie widzi się dotyk:
Renesans bizantyjski, a krzyżacki jest gotyk.

Nasz jadłospis jest dziwny, szwedzko-czesko-madziarski,
Temperament angielsko-izraelsko-tatarski,
Nasz klimat jest mieszany, syberyjsko-kongijski,
Duma starohiszpańska, a sentyment rosyjski.

Flamandzkie falsyfikaty sprzedaje nasza Desa,
Nasz gotyk jest nieczysty, skażony nasz renesans,
Jagiełło był Litwinem, Chopin był pół-Polakiem,
Książe Pepi był Włochem, Czechem i Austriakiem.
Nasze polskie nazwiska także nie trącą sztampą:
Tuwim, Longchamps, Bierdiajew, Lem i Scipio del Campo.

Pokalanie poczęci,
krzyżowani od wieków,
Tureccyśmy są święci
i udawacze Greków.

Raz nam plagi egipskie,
a raz sumy bajońskie,
Jeździmy na Targi Lipskie,
lubimy filmy japońskie.

Nasz uśmiech jest promienny,
nasz handel jest fatalny,
Nasz renesans - odmienny,
gotyk - oryginalny.

Seryjnie nieprostolinijni,
aluzyjnie niewinni,
Przez wszystkie analogie
całkiem od innych inni.

Nie tacy i nie jacy,
lecz właśnie jacy-tacy,
Bądź co bądź i gdzie niebądź,
co niebądź Polacy.

Kędy sesje, procesje,
stocznie i niewypały,
Renesans najśliczniejszy
i gotyk wspaniały.

Andrzej Waligórski

Gość

Spróbuj opiewać okaleczony świat

Spróbuj opiewać okaleczony świat.

Pamiętaj o długich dniach czerwca

i o poziomkach, kroplach wina rosé.

O pokrzywach, które metodycznie zarastały

opuszczone domostwa wygnanych.

Musisz opiewać okaleczony świat.

Patrzyłeś na eleganckie jachty i okręty;

jeden z nich miał przed sobą długą podróż,

na inny czekała tylko słona nicość.

Widziałeś uchodźców, którzy szli donikąd,

słyszałeś oprawców, którzy radośnie śpiewali.

Powinieneś opiewać okaleczony świat.

Pamiętaj o chwilach, kiedy byliście razem

w białym pokoju i firanka poruszyła się.

Wróć myślą do koncertu, kiedy wybuchła muzyka.

Jesienią zbierałeś żołędzie w parku

a liście wirowały nad bliznami ziemi.

Opiewaj okaleczony świat

i szare piórko, zgubione przez drozda,

i delikatne światło, które błądzi i znika

i powraca.

Adam Zagajewski

Gość

Gość

Panom dedykuję Razz

Ballada o starych portkach i glinianym świeczniku

A jeżeli żyć zamierzasz
Bardzo długo i wygodnie
Nie mieć zmartwień i kompleksów
I wogóle czuć się zdrowy

Musisz mieć psa, synka, świecznik
I poczciwe stare spodnie
I koszulę trykotową
A na zimę flanelową

Pies i synek muszą umieć
Pięknie bawić się ze sobą
I rozumieć się tak dobrze
Jakby znali wspólny szyfr

Spodnie muszą stać na baczność
Kiedy je postawisz obok
Świecznik musi być gliniany
Bo żelazny zły ma wpływ

Więc gdy będziesz miał zmartwienia
Lub przygnębią cię finanse
I gdy resztką sił przez miasto
Będziesz się do domu wlec

To tam wskoczysz w stare portki
I w koszulę tak jak w pancerz
I zasłonisz się radarem
Dwóch płonących jasno świec

I z tą chwilą się rozpocznie
Twój wspaniały odpoczynek
Wszystkie troski się oddalą
I rozpłyną się pomału

Przyjdą żeby ich pogłaskać
Stary pies i mały synek
A za każdym pogłaskaniem
Będziesz dalszy od zawału

A jeżeli masz ogródek
To wyjdziecie wszyscy razem
I na trawie rozścielicie
Stary, wysłużony koc

I siądziecie by podziwiać
Najwspanialszy wynalazek
Wszystkich czasów - dobrą porę
Która się nazywa noc

Andrzej Waligórski

Aloes

Aloes

http://www.youtube.com/watch?v=uLwxMBoKQhA&feature=related

Wisława Szymborska

Kot w pustym mieszkaniu

Umrzeć - tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.

Coś sie tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf sie zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.
I żadnych skoków pisków na początek.

Aloes

Śmierć Jana Pawła II-go podniosła falę nastrojów religijnych - na krótko.
Odejście poetki Wisławy Szymborskiej powoduje aktualnie wzmożone zainteresowanie Jej poezją.
Zwiekszone sprzedaże w księgarniach, dodruki wyczerpanych tomików wierszy. Liczne wjścia na witryny poezji.
Malkontenci powiedzą, że to wszystko bez wartości, gdyż zainteresowanie jest krótkotrwałe i płytkie.
Widzę to inaczej.

Największe sukcesy i dramaty ulegają w pamięci społeczeństwa zapomnieniu w zaskakująco krótkim czasie.
W mediach, jeden temat dnia wypiera drugi, już zapomniany.
Nie uważam tego za złe. Ludzie nie mogą jednemu tematowi poświęcać całego życia.
Tak jak i nie są w stanie ogarnąć umysłem tego wszystkiego, co ok. 7 miliardów ludzi na Ziemi tworzy i przeżywa.
Nasze życie jest chwilą. Oby jak najdłuższą.
Z tej chwili darujemy innym chwile uwagi.
Odejście naszej Noblistki jest momentem, który warto poświęcić właśnie Jej.
Czytam więc aktualnie Jej wiersze, niektóre przekazuję dalej.
Nie obiecuję, że będę to robiła zawsze.

Aloes

Głos W Sprawie ...
Wisława Szymborska

Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie.
Pleni się ta swawola jak wiatropylny chwast
na grządce wytyczonej pod stokrotki.

Dla takich, którzy myślą, święte nie jest nic.
Zuchwałe nazywanie rzeczy po imieniu,
rozwiązłe analizy, wszeteczne syntezy,
pogoń za nagim faktem dzika i hulaszcza,
lubieżne obmacywanie drażliwych tematów,
tarło poglądów - w to im właśnie graj.

W dzień jasny albo pod osłoną nocy
łączą się w pary, trójkąty i koła.
Dowolna jest tu płeć i wiek partnerów.
Oczy im błyszczą, policzki pałają.
Przyjaciel wykoleja przyjaciela.
Wyrodne córki deprawują ojca.
Brat młodszą siostrę stręczy do nierządu.

Inne im w smak owoce
z zakazanego drzewa wiadomości
niż różowe pośladki z pism ilustrowanych,
cała ta prostoduszna w gruncie ....
Książki, które ich bawią, nie mają obrazków.
Jedyna rozmaitość to specjalne zdania
paznokciem zakreślone albo kredką.

Zgroza, w jakich pozycjach,
z jak wyuzdaną prostotą
umysłowi udaje się zapłodnić umysł!
Nie zna takich pozycji nawet Kamasutra.

W czasie tych schadzek parzy się ledwie herbata.
Ludzie siedzą na krzesłach, poruszają ustami.
Nogę na nogę każdy sam sobie zakłada.
Jedna stopa w ten sposób dotyka podłogi,
druga swobodnie kiwa się w powietrzu.
Czasem tylko ktoś wstanie,
zbliży się do okna
i przez szparę w firankach
podgląda ulicę.

Aloes

Głos W Sprawie ...Niestety, nasze Forum obcięło tytuł wiersza, przez co zatracił on częściowo swój wyraz.
Spróbuję więc może inaczej: Głos W Sprawie ... Świerszczyków. Których pełno w każdym kiosku.

A przy okazji - limeryki. Towarzyszyły Jej przez całe życie. Może stąd ten uśmiech i błysk w oku:

Wy, co macie zaszczyt mieszkać w Peszcie,

nigdy kota pod włos nie czeszcie!

Może brutalni ludzie

tak robią w pobliskiej Budzie,

ale wy? Zreflektujcież się wreszcie!

Napoleon, przed pobytem na Elbie,

Wyznał Pani Walewskiej przy melbie:

„Jesteś co prawda Polka,

I do twarzy ci parasolka,

Ale już cię, Mańka, nie wielbię".

Z limeryków chińsko-podhalańskich

Pewien juhas z Pęksowego Brzyzku

ujrzał przyszłość w proroczym błysku:

szumi piknie Dunajec,

a na mostku baca Kitajec

Jasinecka pierze po pysku.

Z limeryków chińskich:

Pewien działacz imieniem Mao

narozrabiał w Chinach niemao

Dobrze o nim pisao

usłużne „Żenmin Żypao”,

Bo się bardzo tego Mao bao.

Aloes · Wysłany: Nie 20:57, 04 Mar 2012 Temat postu: Liryki Miłosne W. Szymborskiej

Wisława Szymborska z tomiku wołanie do yeti

Spojrzał, dodał mi urody,

a ja wzięłam ją jak swoją.

Szczęśliwa, połknęłam gwiazdę.

Pozwoliłam się wymyślić

na podobieństwo odbicia

w jego oczach. Tańczę, tańczę

w zatrzęsieniu nagłych skrzydeł.

Stół jest stołem, wino winem

w kieliszku, co jest kieliszkiem

i stoi stojąc na stole.

A ja jestem urojona,

urojona nie do wiary,

urojona aż do krwi.

Mówię mu, co chce: o mrówkach

umierających z miłości

pod gwiazdozbiorem dmuchawca.

Przysięgam, że biała róża

pokropiona winem, śpiewa.

Śmieję się, przechylam głowę

ostrożnie, jakbym sprawdzała

wynalazek. Tańczę, tańczę

w zdumionej skórze, w objęciu,

które mnie stwarza.

Ewa z żebra, Wenus z piany,

Minerwa z głowy Jowisza

były bardziej rzeczywiste.

Kiedy on nie patrzy na mnie,

szukam swojego odbicia

na ścianie. I widzę tylko

gwóźdź, z którego zdjęto obraz.