POLITYKA 2o

Gość

No to jeszcze na dobranoc, zafascynujmy się jeszcze chwilę Maleńczukiem:

http://www.youtube.com/watch?v=DaZGeZKHdh4&feature=related

Gość

Wywołałaś Jago Malańczuka. Nie znałam jego repertuaru- nie widziałam jego wystepu na żywo- wczoraj odsłuchałam jego "Tango Libido'- nie podobał mi się sposób w jaki Malańczuk śpiewał to tango- słowa...
Dzisiaj odsłuchałam Twojej Jago propozycji - spodobała mnie się treść słów, ale film pokazujący jak i gdzie on to śpiewa - zdegustował mnie. W You Tube wyszperałam wspólnie zaśpiewana przez niego i Anne Marię Jopek "Tam gdzie rosną dzikie róże" i zachwycił mnie ten duet.
Postanowiłam go tutaj zaprezentować :
http://www.youtube.com/watch?v=kXNNtNfIihA
i jeszcze jedna piosenka w wykonaniu tego duetu :
" Henry Lee" http://www.youtube.com/watch?v=nwcgLY4JZfQ
znalazłam tez "HenryLee" w innym wykonaniu , ale to po polsku bardziej mnie się podoba :
http://www.youtube.com/watch?v=-NNkhr0qxo8
prayer

Gość

Pro Publico, "Henry Lee", bardzo piękne, jeszcze do tego linku nie doszłam. Ale ubiegłaś mnie, miałam wkleić dzisiaj, specjalnie z dedykacją dla Ciebie, "Tam gdzie rosną dzikie róże" - kiedyś, już prezentowałaś nam inne wykonanie tego utworu.
Najbardziej jednak podoba mi się wersja prezentowana przez Deltę:

http://www.youtube.com/watch?v=chF244LWWqg&feature=related

Gość

Fascynujące.

Carmen - Gran Teatre del Liceu, Barcelona - transmisja na żywo.

[link widoczny dla zalogowanych]

"Już byłem na Carmen." Błąd. Każda inscenizacja jest inna, inne głosy, inna wizja reżysera , inna Carmen.
Oczekiwałam awangardowej, i tak było.
Scenografia ograniczona do minimum - budka telefoniczna, słup lub samochód.
Uwaga widza skupiona wyłącznie na artystach. Współczesność, wystudiowana naturalność ubiorów, zachowań.
Jurni gwardziści, prostackie dziewczyny, agresywni przemytnicy. Zwyczajne ubrania, mundury.
A Carmen - Beatrice Uria-Monzon - pełna temperamentu, prowokująca, pociągająca, szafująca nagością.
Naturalność - zabawa dziewcząt z gwardzistami, "dobre uczynki" świadczone jednemu z nich na scenie...
Jose i Carmen w scenie miłosnej, przemytnicy dźwigający telewizory Sonny, zestawy garnków.
A wszystko splecione z muzyką i śpiewem tak naturalnie, że ulega się pełnej iluzji widowiska.
Przerwa wprowadza nas w nastrój pięknej, starej opery barcelońskiej. Światła gasną, i..

Świt, młody gwardzista schodzi do kąpieli. Spokojnie, metodycznie zdejmuje wszystkie części ubrania - i staje przed nami,
nagi, piękny, w - pełnym wzwodzie.
A potem - tańczy, możemy się tylko domyślac, co oznacza ten taniec, ciągle tak samo, stymulując swój stan lekkimi strzepnięciami palców, prezentując piękno męskiego ciała, jego radość i siłę. Cisza na sali taka, jakby nikogo nie było.

Możecie pomyśleć, że skupiam się na szczegółach, przy których umyka sedno - piękno samej Opery i jej wykonania.
Ale tak nie jest, wszystko jest spójną całością, a piękno muzyki ponad wszystkim.
Inscenizacja różna od tej transmitowanej w zeszłym roku z La Scalli.
Nicią przewodnia tamtej była młodość i uroda wykonawców. Tutaj - współczesność, naturalność.
I jeszcze jedna piękna sala Opery.

Spektakl zakończony.
Pozostaje fascynacja: piękny jak grecki bóg, muskularny, nagi mężczyzna, w glorii i radości swojego ciała...
Nagość nie musi być ...ą. Może być Pięknem, odbieranym poprzez Sztukę, lub Uczucie.

Wirtualna wizyta w Teatrze:

[link widoczny dla zalogowanych]

Gość

Wieczór sprzyja fascynacjom.. dodam więc mały pieprzyk do swojej relacji. Bo ta fascynacja wciąż trwa...

W końcu spektaklu, na scenie pojawia się "panienka" w okularach słonecznych. Bardzo, bardzo wysoka i wręcz chuda tancerka. Ona również metodycznie zdejmuje części plażowego kompletu, siada na kocyku w skąpym bikini i zaczyna nacierać się "oliwką". Kiedy już jesteśmy pewni, że reżyser oferuje nam scenę ekwiwalentną do tańca gwardzisty - "panienkę" opalającą się przynajmniej topless - reżyser mruga do nas, i - wprowadza na scenę dużą grupę statystów, wśród których "panienka" niknie nam z oczu...
I mam wrażenie, że, gdyby ta scena była dokończona, to zamiast pięknego widowiska mielibyśmy zwykły, dopowiedziany do końca kicz.

Gość

Dzisiaj może nie fascynacja, a raczej wzruszenie....

Warsztaty Operowe, prowadzący Sławomir Pietras, skarbnica wiedzy i anegdot.
Wprowadzając w historię polskiej opery, z niesłychaną swadą, sympatią i
zaangażowaniem rysuje sylwetki tworzących ją śpiewaków, nadając im ludzki wymiar.
Dzisiaj - bohaterem był Adam Didur, pierwszy polski światowej skali bas, koncertujący na scenach całej Europy, przez 25 lat wiodacy bas Metropolitan Opera w N.Y. Porównywany z Szalapinem, wg wielu przewyższający go.
W schronie pod Teatrem Wielkim przeżył bombardowanie Warszawy, w czasie okupacji nauczał śpiewu we własnym mieszkaniu. Cieszył się wraz z Ada Sari takim poważaniem u Niemców, że pozwolono im kontynuować pracę w czasie okupacji. Torował w Ameryce drogę kariery swojego ucznia - Jana Kiepury.

Gość honorowy - Bernard Ładysz... I tu właśnie wzruszenie. Kiedy wchodził na scenę, z laseczką, wychudzony, niedosłyszący, wstaliśmy i klaskaliśmy...
I nie było to ostatni raz tego wieczoru. Szczególny moment, kiedy wstał, i przeprosił publiczność -
"Mam wszystko poukładane w głowie, ale nie mogę tego wymówić.. mam już 89 lat.." Więc znów klaskaliśmy, a wzruszenie
dławiło w gardle. Uczucie ocierania się o prawdziwą historię.

Opowiadając o karierze Didura, Ładysza, w gruncie rzeczy Pietras ukazał nam międzypokoleniową więź łączącą artystów,
tym razem basów, aż do najmłodszego, który dzisiaj śpiewał.

A teraz garstka anegdot... :) Adam Didur był mężczyzna bardzo przystojnym, i cieszącym się niesłychanym powodzeniem u dam,
gdzie notował niepoliczalne rezultaty. Ożenił się z Meksykanką, śpiewaczką. Kobietą piękną i pełną prawdziwie latynoskiego
temperamentu, a także wszelkich zalet, oprócz jednej wady. Była strasznie zazdrosna, i nie bez powodu...
Kiedy Didur koncertował na różnych scenach Europy, ona zwykła podróżować jego śladem. Przychodziła do jego hotelu w czasie
koncertu, meldowała się jako Madame Didur, wpuszczano ją do jego apartamentów, po czym.. właziła pod łóżko i czekała,
z kim to mąż tym razem wróci. I podobno rzadko się zawodziła.. a potem, jak to określił Pietras, "odbywało się prawdziwie polskie mordobicie".
Inne, wynikające z tej cechy zajście. Didur koncertował ze słynną i piekną divą. Sprawa stała się tak powszechnie znana,
że oparła się o Watykan. Któregoś dnia, żona Didura wzięła na ręce małą córeczkę, poszła do domu divy, i, czekając na nią,
ciągle z dzieckiem na ręku, metodycznie zdemolowała cały salon - porozbijała lustra, meble, rzeźby, wszystko.
Kiedy przerażona diva wpadła do salonu, zapowiedziała jej: Jeżeli zbliżysz się jeszcze raz do mojego męża na odległość
mniejszą niż 100 metrów, zrobię to jeszcze raz, dokładniej!
Takie katusze przechodził Didur, co nie wpływało na zmianę jego sposobu życia, w szczególności osobistej kwalifikacji śpiewaczek.

Króciuteńki urywek "Pieśni o pchle", dla przybliżenia głosu i sylwetki Didura:

http://www.youtube.com/watch?v=gIbNqmdBtPE

Jak powiedział Bernard Ładysz, nigdy tej pieśni dwa razy tak samo nie wykonał, bo w śpiewanie (i granie, też, zapewne...) trzeba wkładać uczucie, trzeba wiedzieć, po co to się robi... :)

Posłuchajcie kilku starych romansów rosyjskich w wykonaniu Ładysza. Trochę te romanse basowe, i takie z górnej póki,
ale cóż - każdy romansuje, jak potrafi... ;)

Bernard Ładysz - Droga

http://www.youtube.com/watch?v=Ofjz88528jc

Bernard Ładysz - Idę sam

http://www.youtube.com/watch?v=c-EkWRl3hp8&feature=related

No i po takich "romansach", to nic, tylko się zalać... :)

Bernard Ładysz - Pomóż mi

http://www.youtube.com/watch?v=P5W0jzo4tMM&feature=related

A to podany dzisiaj przykład wykonania, w które koniecznie należy włożyć uczucie. Pięśń Moniuszki, a brak w necie polskiego wykonania...

http://www.youtube.com/watch?v=GD8nb6If52c&p=87202BA43536C5A0&playnext=1&index=19

Czuję, że zanudziłam już Was kompletnie... :)

Gość

Piosenke o pchle - z innym tekstem zaśpiewał Lachowicz- jest to piosenka nieco humorystyczna, a nieco tragiczna tez :

http://www.youtube.com/watch?v=8UObAhvitlQ

Gość

kontynuując przybliżenie nam przez Jagę osoby i talentu Bernarda Ładysza, pozwolę sobie zamiprezentować - również w jego wykonaniu starorosyjsk balladę "Mów mi o miłości" :
http://www.youtube.com/watch?v=D347AG1svcM
i równiez tego samego gatunku- po rosyjsku :
"Gari , gari- moja gwiazda" z muzyka Rachmaninowa. :
http://www.youtube.com/watch?v=NYTNfpbtqRE
na koniec coś z polskiej muzyki operowej- Stanisław Moniuszko-
"Straszny Dwór" - aria - Ten zegar stary
- śpiewa Bernard Ładysz :
http://www.youtube.com/watch?v=TnKGHJG2oHU
prayer

MIłego niedzielnego popołudnia

Gość

Hmmm..... fascynacje?
Ostatnio bardzo spodobała mi się piosenka zupełnie nie z moich klimatów. Ale chyba coś w sobie ma. Kojarzy mi się z dobrym cygarem i whisky Glennfiddich.

http://www.youtube.com/watch?v=mqWq_48LxWQ&ob=av3e

Gość

Przypadkiem natknęłam się na pełną werwy muzykę/chyba pasodoble/ pięknie- z ogniem odtańczone przez:
Max'a Kozhevnikov'a i Yulie Zagoruchenko - "Paso Zorro WSS 2006"
http://www.youtube.com/watch?v=-AE9vLwxL3Y
Sądząc po nazwiskach wykonawców tańca pochodzą oni ze wschodu.
Może Ty Paneszu wiesz coś o nich? ???
Inne tempo- inna para - pięknie odtańczone - Flamenco
Timo Nunez and Pamela Laurant- Santa Barbara :
http://www.youtube.com/watch?v=BjMAr1xffzg

Gość

Oba wykonania ciekawe. To pierwsze - baletowe, to drugie - bardzo autentyczne.
Masz racje, Pro, tym tańcem można się zafascynować. Chyba z pół świata już się fascynuje.