POLITYKA 2o

Gość

Dlaczego taka celebra, powiedziałbym delikatnie ..przerost formy nad treścią.
Śmierć jest zawsze tym aktem wobec którego stajemy bezbronni.Dlatego tez wobec zmarłych nalezy zachować się tak jak My oczekiwalibyśmy wobec siebie.
Tak jak CZŁOWIEK wobec CZŁOWIEKA.Wszelkie przegięcie w jedną czy drugą stronę temu nie służą.Mam takie przeczucie że w kwestii celebry gdzieś tam w tle czai się polityka.Wyczuwam pewną analogię w zachowaniu się rządu(Tuska) w przygotowanie , organizację pogrzebu ,do zachowania się Putina, Miedwiediewa...wobec Polaków, Polski w ostatnich dniach. Jest to rozbrajanie ukrytych min. Zastrzegam się ze niczego z prostych odczuć ludzkich Nikomu nie odbieram i nie kwestionuję.

Gość

Celebra, celebrą, ale... Jak to mówią obserwatorzy z zewnatrz, Polacy stali się mistrzami w tworzeniu nekropoli w miejscach do tego nie przeznaczonych z tysiecy zniczy i kwiatów układanych w krzyże. Nie jest to zarzut, ale wskazanie na cechę, która stała się ostatnimi czasy domena naszej nacji. Śmierć w swoim majestacie jest tylko śmiercią i niczym więcej. My natomiast z owego faktu tworzymy misterium ocierajace się niemal o teatr. Tyle, że "sztuka w nim grana" nie miesci się w kanonach.
Wszystko zależy od obsady i aktorów występujacych w określonych rolach.
Dzisiaj w trakcie mszy za MArię i Lecha Kaczyńskich, metropolita warszawski pozwolił sobie na wtręty nie mieszczace się w kanonie, a więc:
- dotyczace wykładni małżeństwa wg. KK (co to miało wspólnego z odbywaną maszą?)
oraz wypowiedział zdanie, które uznałam za celową manipulację.
A brzmiało ono tak:
- Lech Kaczyński w imię obrony prawdy o Katyniu, musiał za nia zapłacić swoim życiem.
Komentować nie będę.

Gość

A jednak ...... zbiorowa paranoja !!!!

"Naród Polski jest coraz bardziej narażony na rozmaite zaburzenia psychiczne. Liczba chorych ciągle rośnie od wielkiej zmiany ustroju w 1989 roku począwszy, co na pewno jak wykazały liczne badania nie jest przypadkowe. Do głosu doszły bowiem ciemne siły, które nie tylko same są chore psychicznie, ale i potrafią skutecznie psychozy i fobie indukować w umysłach innych ludzi. Rośnie też ilość zaburzeń społecznych typu paranoicznego, co widać chociażby w polityce i mediach, nie tylko w zachowaniach sąsiadów. "

PARANOID - Osobowość Paranoiczna

Osobowość paranoiczna (paranoid) - zaburzenie osobowości, w którym występuje chłód emocjonalny, wycofywanie się z kontaktów z innymi, wrogość, nadmierna podejrzliwość, nadmierna wrażliwość na lekceważenie i krytykę, niezdolność do wybaczania urazy. Jako Osobowość paranoiczna w systematyce ICD-10 ma Kod F60.0, a jako Paranoiczne zaburzenie osobowości w DSM IV ma Kod 301.0. Najbardziej znaną bodaj odmianą paranoji jest paranoja alkoholowa, czyli końcowy skutek picia piwa, wina czy wódeczki. Nie obserwujemy w paranoi objawów osiowych schizofrenii (Bleuer) takich jak autyzm, rozszczepienie osobowości i życia emocjonalnego. Paranoja jest zaliczana do psychoz endogennych czyli chorób o niewyjaśnionej etiologii. Paranoję należy odróżnić od reakcji paranoicznej, która może mieć podobne objawy, powstaje jednak w wyniku reakcji na sytuacją stresową.

Kryteria Diagnostyczne ICD-10

1. wrażliwość na niepowodzenia i odrzucenie,
2. tendencja przeżywania przykrości długotrwale,
3. podejrzliwość, ujmowanie obojętnych działań otoczenia jako wrogich lub pogardliwych,
4. sztywne poczucie własnych praw,
5. podejrzenia dotyczące wierności (partnerów i przyjaciół),
6. przecenianie własnego znaczenia,
7. pochłonięcie wyjaśnieniami wydarzeń.

Kryteria Diagnostyczne DSM-IV

1. pozbawiona wystarczających podstaw podejrzliwość, że inni nas wykorzystują, krzywdzą lub oszukują,
2. zaabsorbowanie bezpodstawnymi wątpliwościami co do lojalności przyjaciół lub wspólników i co do tego, czy są oni godni zaufania,
3. niechęć do zwierzania się innym, spowodowana nieuzasadnionym lękiem, że informacje te zostaną użyte przeciw nam w złych intencjach,
4. odczytywanie ukrytych, poniżających lub groźnych znaczeń z niezłośliwych uwag lub zdarzeń,
5. ciągłe noszenie urazów, czyli niewybaczanie zniewag, krzywd lub afrontów,
6. dostrzeganie ataków na nasz charakter czy reputację, które zwykle nie są widoczne dla innych, oraz szybkie reagowanie na nie gniewem lub przechodzeniem do kontrataku,
7. powtarzające się nieusprawiedliwione podejrzenia dotyczące wierności współmałżonka lub partnera seksualnego.

Atrybuty Osobowości Paranoicznej

Atrybuty te charakteryzują funkcjonowanie osobowości paranoicznej:

1. Czynności ekspresyjne - Obronna;
2. Funkcjonowanie interpersonalne - Prowokacyjna;
3. Styl poznawczy - Podejrzliwy;
4. Obraz ja - Nienaruszalne;
5. Reprezentacje obiektów - Niezmienne;
6. Główny mechanizm obronny - Projekcja (zarzucanie innym tego, czym sam jest);
7. Organizacja morfologiczna - Nieelastyczna;
8. Nastrój/temperament - Gniewny

Odmiany Osobowości Paranoicznej według DSM-IV

1. fanatyczna (z cechami osobowości narcystycznej),
2. zrzędliwa (z cechami osobowości negatywistycznej),
3. wyizolowana (z cechami osobowości unikającej),
4. zatwardziała (z cechami osobowości kompulsyjnej),
5. złośliwa (z cechami osobowości sadystycznej).

Cechy Osobowością Paranoiczną według Blaney

1. nieufność,
2. podejrzliwość,
3. czujność,
4. cynizm
5. rywalizacyjność (porównywanie się z innymi),
6. poczucie krzywdy,
7. zazdrość,
8. nadwrażliwość na krytykę,
9. przepełnienie złością,
10. mściwość,
11. ostrożność,
12. niezachwiane przekonania,
13. zazwyczaj brak poczucia humoru,
14. dychotomiczne myślenie,
15. samowystarczalność,
16. zadufanie,
17. przekonanie o własnej wyższości,
18. usprawiedliwienie samego siebie.

PARANOJA - Zespół Paranoiczny

Zespół paranoiczny to dawniejsza paranoja prawdziwa, obłęd, z grec. para - "obok, poza" i noos - "rozum, sens". Są to usystematyzowane urojenia, najczęściej prześladowcze i oddziaływania, rzadziej wielkościowe lub inne. Z psychopatologicznego punktu widzenia istotne jest, że urojenia paranoiczne są osądami, które są możliwe do zaistnienia, w przeciwieństwie do urojeń paranoidalnych. Paranoja, a w obecnej klasyfikacji ICD-10 uporczywe zaburzenia urojeniowe, jest chorobą rozpoznawaną w medycynie dość rzadko, jednak wielu autorów skłania się ku przypuszczeniu, że jest to stan patologiczny występujący znacznie częściej, niż wynika to z oficjalnych statystyk. Wynika to z tego, że w chorobie tej doznawane przez chorego urojenia są na tyle prawdopodobne, że otoczenie traktuje to raczej jako cechę charakteru, niż chorobę. Można pokusić się o stwierdzenie, że każdy zna jakąś osobę, która ma pewne poglądy nie oparte na żadnych przesłankach, które podzielałoby otoczenie i w tych poglądach jest niewzruszona. Choć wszyscy wokół uważają, że poglądy tej osoby są niezwykłe, to jednak wskutek częstego faktu, że człowiek ten właściwie wypełnia swoje role społeczne (pracownika, ojca/matki, kolegi itp.) urojenia paranoiczne nie są uważane przez innych za chorobowe. Reakcja paranoiczna czasem dotyka osoby głuche i niedosłyszące (zaburzenia homilopatyczne), u których zaburzenie powoduje zła komunikacja z innymi osobami, niepewność co do ich intencji. Reakcji sprzyjają także paranoiczne (paranoidalne) cechy osobowości (zaburzenia osobowości), sytuacja nagłego lub przewlekłego stresu psychologicznego, nadużywanie alkoholu, izolacja (np. więzienna, przez barierę językową, w trakcie samotnych, wielomiesięcznych wypraw).

Paranoja to starsza nazwa utrwalonych zaburzeń urojeniowych. W istocie paranoja to występowanie usystematyzowanych i logicznie poprawnie ze sobą powiązanych urojeń. Najczęściej są to urojenia prześladowcze, ksobne, wielkościowe, hipochondryczne i ..... Urojenia są głównym objawem tej choroby i nie towarzyszą im zwykle omamy ani też inne objawy schizofrenii. Ryzyko zachorowania na tą jednostkę chorobową w czasie życia wynosi 0,1% czyli jeden promil. Utrwalone zaburzenia urojeniowe zaczynają się zwykle pomiędzy 35-45 rokiem życia, częściej występuje u kobiet, emigrantów, w środowisku wiejskim i u osób z niższym wykształceniem. W razie podejrzenia paranoi należy zwrócić się o pomoc do lekarza psychiatry, ale takiego, który akceptuje także nowoczesne systemy psychoterapii, w czym trzeba się rozeznać. Leczenie paranoi polega głównie na podawaniu leków przeciwpsychotycznych, ale odpowiednia psychoterapia może bardzo dużo pomóc. Najczęściej podawane leki psychotropowe to chloropromazyna, haloperydol. Można stosować neuroleptyk atypowy, np. risperidon. Jak się uważa w psychiatrii, w stosunku do chorego powinno się wykazywać dużą dozę tolerancji, należy ograniczyć się do wyraźnego negowania prawdziwości treści wytwórczych bez omawiania ich i tłumaczenia ich nieprawdziwości, co zwykle nie przynosi pożądanego rezultatu, a wzmaga agresję chorego. Negowanie poglądów paranoika czy paranoiczki z pomocą faktów i jasnych argumentów wzbudza agresję u chorego. Lekarz musi być bardzo ostrozny w wypadku rozmaitych wynalazców, naukowców czy racjonalizatorów, gdyż ich twierdzenia mogą być naukowo słuszne chociaż zbyt postępowe jak na aktualne czasy, a wtedy terapeuta powinien zachęcić do głebszych badań, studiów i naukowych analiz zagadnienia, co zwykle przekracza kompetencje psychiatrów, którzy zajmują się zwykle wyciszeniem pacjenta zbyt agresywnego.

Typy Paranoi

Ze względu na treść urojeń zespoły paranoiczne dzieli się na:

* inividia - paranoja zazdrości
* querulatoria - paranoja pieniacza
o zespół paranoiczny prowadzący do dochodzenia przez chorego domniemanych krzywd, np. przed sądem lub urzędem;
* persecutoria - paranoja prześladowcza
* reformatoria - paranoja reformatorska
* inventoria - paranoja wynalazcza
o przeświadczenie chorego o wspaniałości i wielkości jego wynalazków/pomysłów;
* paranoja indukowana (udzielona otoczeniu przez osobę chorą)

i dalej ...... [link widoczny dla zalogowanych]

Gość

No wiesz od 89 lawinowo wzrosła ilość psychoanalityków, psychiatrów i innych tego typu szarlatanów, którzy biją niezłą mamonę na wmawianiu ludziom, że są popierdoleni. A z drugiej mańki zapytam - skąd wiesz, że to oni (my) są wariatami, a nie wy (my)? Wszak punkt widzenia zależy tylko i wyłącznie od miejsca siedzenia - polecam świetną książkę P. Dick'a "Klany Księżyca Alfa".

Gość

Gość

Kiedyś dane mi było poimprezować (taki cykl kilku dni tęgiej popijawy) z doktorem, który akurat robił specjalizację w psychiatrii. Poruszyłem z nim ten temat - powiedział mi (a byłem już po lekturze Klanów...), że "widełki" normalności są na tyle wąskie, że niewielu się w nich mieści - odchyły od normy w różnych kierunkach są.... normą - inaczej mówiąc większość z nas w mniejszym lub większym stopniu jest popierdolona. Na moje pytanie o punkt odniesienia o ową normę według, której można mierzyć odchyły - stwierdził, że w zasadzie jest czysto umowna - ustalana na zasadzie konsensusu np. doktorów którzy definiują paranoję (powiedzmy 40 doktorów z czego 8 schizofreników, 2 hebefreników i 3 paranoików).

Gość

Gość

Kanony dobra ,zła ,definicje normalności .....w zasadzie są to kategorie ocenne.Nie wiem czy w tym całym konglomeracie uwarunkowań kulturowych , zwyczajów , obyczajów da się odnaleźć pierwiastek obiektywnej prawdy.Wszystko w zasadzie jest umowne. Jeżeli szukać PRAWDY I NORMY to należałoby wyjść z definicji, istoty życia. Podstawowa teza.....ŻYCIE MUSI TRWAĆ musi zachowana być jego ciągłość. Wszystko co temu służy jest DOBREM, a to co przeszkadza jest ZŁEM.
Reszta jest otoczką kulturową , cywilizacyjną.
Życie należy zapewne rozumieć szerzej to nie tylko fizyczna strona organizmu, to także efekt pracy mózgu, ta nasza "psyche".
Z tego też powodu uważam że pewne zachowania zbiorowe na pograniczu psychozy są potrzebne. Bowiem budują , odbudowują poczucie jedności GRUPY .Będą to róznego rodzaju manifesty od kibicowania na meczach sportowych poczynając. Przeżycia traumatyczne oprócz tego aspektu jedności pozwalają naszej "psyche wyjść z fizis i popatrzeć z boku ...dokąd podążamy" Pozwala to zachować pewną równowagę psychiczną. Przyrównałbym to do zachowania załogi okrętu podwodnego która pomimo doskonałej nawigacji od czasu do czasu musi wyjrzeć ponad poziom morza aby zobaczyć czy płynie w bezpiecznym, właściwym kierunku.Pozwala to WSZYSTKIEMU nadać własciwą rangę.Przynajmniej na jakiś czas.
Ale , ale.....zawsze istnieje niebezpieczeństwo przedobrzenia.Dobrze jest znać proporcje, kiedy , czego i ile.
Takie są moje osobiste przemyślenia w tej sprawie.

Gość

Gość

Gość

Gość

Gość

Szimanie, nie sadzę, abym stwierdzeniem zaistniałego znanego faktu naruszyła powagę dnia, nie włączając się, poza tym, w żadne polemiki. W tym czasie, zresztą, pogrzeb jeszcze nie rozpoczął się. Resztę dnia spędziłam oglądając ceremonię pogrzebu Lecha Kaczyńskiego, z całą powagą i w całości. Nie jestem pewna, czy wszyscy Jego zwolennicy to zrobili.
Ceremonia była bardzo podniosła, bardzo widowiskowa, i perfekcyjnie zorganizowana. Prawdziwie królewski pogrzeb. Byłam z niej po prostu dumna, uderzała w moje wszystkie czułe na patriotyczne zdarzenia punkty.
Kiedy zaczął bić dzwon Zygmunta, a oficerowie wnosili trumny na Wzgórze Wawelskie, zadzwoniłam do dzieci, żeby upewnić się, że moje wnuki oglądają ten historyczny moment.
Kościół Mariacki wyglądał cudownie, Wawel pięknie się prezentował, pogoda była życzliwa. Nagrano mi 4 godziny tej ceremonii, na pamiątkę.
Dyskusyjne, czy Lech Kaczyński był godzien tego pogrzebu, ale Polska była godnie reprezentowana. I to najważniejsze.

Gość