POLITYKA 2o

Gość

No, i wreszcie przeżyliśmy i Żałobę Narodową, chciałoby się rzec żałobę tak naprawdę pozanarodową. Zerknijmy nieśmiało na fakty. W naszej powojennej historii kilkakrotnie ogłaszano żałobę narodową. Raz bardziej, raz mniej słusznie ale nie był to rytuał przygotowywany dla doraźnych potrzeb politycznych. Czasami była to odgórnie narzucona konieczność (żałoba narodowa ogłoszona po śmierci Stalina czy Bieruta)a czasami rzeczywisty żal po utracie bliskich wszystkim Polakom osoby jak w przypadku kardynała Stefana Wyszyńskiego czy ostania, naprawdę poruszająca żałoba po śmierci największego Polaka papieża Jana Pawła II. W czasach nam (czasowo, historycznie) najbliższych pechowo nam rządzący ogłaszali „żałobę narodową”
z różnych, nie zawsze dla szerokich mas społeczeństwa zrozumiałych powodów. A więc była „żałoba” po zamachu na WCT we wrześniu 2001r (w USA jeden dzień, u nas dwa dni), po zamachu bombowym w Madrycie (2004r) tylko o jeden dzień krócej niż w Hiszpanii (12-13 marca), po zamachach na londyńskie metro Tony Blair nie ogłosił żadnej żałoby – my mieliśmy jeden dzień żałobny. Były jeszcze ogłaszane żałoby narodowe po tragedii budowlanej w Chorzowie (29.01-1.02.2006r), po katastrofie górniczej w kopalni „Halemba” (23-25.11 w 2006r), po wypadku autobusu w Vizille kolo Grenoble we Francji (23-25.vii.2007r), no i ostania parę dni temu. Ta ostatnia „żałoba (poza) narodowa” była w swej wymowie kuriozalna. Konkurujący z sobą Lech Aleksander był szybszy mimo, że nie został jak należy powiadomiony o wypadku lotniczym i czym prędzej – by nie ubiegł go Duck Donald – ogłosił roztropnie (he,he,he chyba z przyzwyczajenia?) kolejną porcję zadekretowanej odgórnie żałości, owego „spontanicznego” żalu Rodaków po stracie kwiatu polskiego lotnictwa. Premier pr4zytomnie ogłosił żałobne posiedzenie rządu i nakazał swoim rodakom minutę ciszy w piątkowe południe. Jak owa minuta ciszy wygladała mogli wszyscy zobaczyć w telewizji i ... wokół siebie w swoich miastach, wsiach i miasteczkach. Ale, nasi narodowi bohaterowie, polityczne herosy nie byliby sobą gdyby nie „wykręcili” kolejnego żałosnego i wręcz żenującego spektaklu pod tytułem: kto, kogo i jak powinien zawiadamiać o „narodowych” kataklizmach. I to akurat kilkanaście godzin po zawieszeniu obrad Sejmu, które to obrady i prowadzone w imieniu narodu debaty mogłyby zakłócić ową pozanarodową żałobę. Dla zaistnienia w mediach żadna – jak się okazuje – okazja nie jest do pogardzenia. Kto tamtej do soboty pamiętał o generale Polko? A teraz juz wszyscy wiedzą o jego orientacji seksu... politycznej. Dobrze jednak świadczy o rozeznaniu naszych pożal się Boże parlamentarzystów fakt, iż potrafili docenić komediowe, kabaretowe i wręcz odpustowe zacięcie, kiedy uzasadniali odwołanie obrad Sejmu, swojej pracy (czyżby też strajk, jak to teraz u nas w modzie?) motywując to spodziewanymi wodewilowymi wystąpieniami niezawodnych jak zawsze posłów. A najsmutniejsze w naszej historii najnowszej – oczywiście z pominięciem żałobno-narodowych spektakli – jest to, że wielkim ideom, takim jak pogrzebana szczęśliwie IV RP towarzyszą małe ale wstrętne świństewka.