POLITYKA 2o

Gość

Pierwszy września. Pamiętna rocznica. Rok 1939 i rozpoczęcie II Wojny Światowej. Wprawdzie można tu i ówdzie usłyszeć, że to nie pierwszy września ale siedemnastego września rozpoczęła się ta najkrwawsza do tej pory wojna, bo przecież nasza polska przewrotna poprawność polityczna nakazuje nam wspominanie Rosji jako najgorszego przeciwnika a nie hitlerowskie Niemcy.
Oczywiście Stany Zjednoczone przyjmują za datę rozpoczęcia II Wojny Światowej dzień ich przystąpienia do działań zbrojnych i czekać tylko należy, kiedy nasi „utrzydupscy”, czciciele Wielkiego Brata zza oceanu zaczną również ten właśnie dzień hucznie świętować.
Włączyłem wcześnie rano telewizor a tam już ruch jak na Marszałkowskiej w Warszawie. Premier w towarzystwie Władysława Bartoszewskiego (że tylko Jego wspomnę) już przemawiał, już „briefingował” by tylko broń Boże zdążyć na samolot do Brukseli. A na informacyjnym pasku ekranu telewizora (i w niektórych wypowiedziach) wspomina się Wieluń i Westerplatte zapominając zupełnie o tym, że i Gliwice były celem ataku hitlerowców owej nocy, która rozpoczynała światową wojnę. Ale przecież kto by się tam w Warszawie przejmował czymś takim jak zbrodnicza napaść (w przebraniu) na śląską radiostację. Przecież to mogli być Ślązacy, prawda? Bo to jest ten niesforny i mocno nieszczęsny naród, który wprawdzie pchał się do Polski, walczył w powstaniach o przynależność do Polski ale kto by tam teraz, przy naszych mocarstwowych planach, przy potrząsaniu procą jadąc na kulawym koniku, pamiętał o takich drobiazgach jak bandycka napaść właśnie na Śląsk. A był to, jak pamiętamy (no, może nie wszyscy ale my Ślązacy tak) 31 sierpień kiedy to Alfred Helmut Naujocks o godzinie 20.00 jako dowódca sześcioosobowego oddziału daje sygnał do ataku w ramach akcji „Tannenberg”.
I tylko można do nas Ślązaków przypisać słowa, które już bardzo dawno temu powiedział Charles François Dumouriez: „Ils n’ont rien appris ni rien oublié” (Niczego się nie nauczyli i niczego nie zapomnieli). Tak, niczego się nie nauczyliśmy.
Jestem jednak dzisiaj w wielkiej rozterce. Bo to z jednej strony rocznica rozpoczęcia tragicznej w skutkach II Wojny Światowej, z drugiej jednakże chęci rozpętania kolejnego wyścigu zbrojeń, kolejnej zimnej wojny przez upartego i mocno zakompleksionego Lecha Aleksandra Kaczaszwilego, który swojej tylko formacji przypisuje sierpniowe zwycięstwo sprzed dwudziestu ośmiu lat.
Ale o tym może następnym razem (już po brukselskim kabarecie na dostawianych stołkach).
Uprzedzając ewentualnych zacietrzewionych adwersarzy (boć temat Śląska i Ślązaków zawsze budzi emocje) zacytuję dzisiejsze słowa Władysława Bartoszewskiego: Czego wyjesz wyjcu!