POLITYKA 2o

Gość

Jutro zaprzysiężenie nowego rządu w Pałacu Prezydenckim z sapiącym Lechem Jarosławem i ministrem Michałem Kamińskim w niepoślednich rolach. Będzie na tym cyrku zwanym ceremoniałem zaprzysiężenia Jarosław Wielki jeszcze teraz (gdy to piszę) nie wiem. Jestem jednak przekonany, że nawet dzisiaj nie od rzeczy będzie sugestia – chociaż może to brzydko tutaj zabrzmi – że tę pierzastą spółkę, której połowa owego biologicznego bytu będzie pokazywać swoje fochy demokratycznie wybranemu premierowi Duckowi Donaldowi, należy jak najszybciej i jak najdokładniej rozliczyć z każdej wydanej bezmyślnie przez ostatnie dwa lata złotówki na ową policyjna eskalację nienawiści i gruntownie to całe towarzystwo spacyfikować. W przeciwnym wypadku nie będzie w Polsce spokoju gdyż najgorszym co mogło nas spotkać jest to, że okopali się pierzaści w twierdzy, w fortecy Pałacu Prezydenckiego (wpierw pałacu Koniecpolskich, Radziwiłów, Lubomirskich i jeszcze do tego, Namiestnikowskim) w Warszawie przy Krakowskim Przedmieściu. zasiada w nim (o rany!!! jeszcze trzy lata) Lech Aleksander Nie Tak Wielki umacniając tym samym pozycję Jarosława Wielkiego w PiS-ie. Ma ten nasz z bożej łaski i z poręki bezdzietnego ojca Radiopiernika szerokie wbrew pozorom uprawnienia konstytucyjne i może skutecznie przeszkadzać potulnemu i płochliwemu Donaldowi multum szkód przez lata, i skutkujących przez jeszcze dłuższe lata. Przecież obaj bliźniacy, ów byt niepolityczny a biologiczny przesiąknięci nienawiścią (wpojoną też swoim wyznawcom) wypowiadają wojnę w zasadzie całemu temu „przypadkowemu” społeczeństwu, owemu – w zgodzie z odkrywczą myślą Jacka Kurskiego – „ciemnemu ludowi”, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że zaszczepiają to chore, urojone spojrzenie na naszą skrzeczącą rzeczywistość gadzim jadem szerzonym głównie w eterze przez owego ułomnego intelektualnie bezdzietnego toruńskiego ojca Radiopiernika pod bezczelnie obłudnymi hasłami miłości i kołtuńsko-narodowego patriotyzmu. Cóż, wychowanie w „lepszych miejscach” niż podwórka nobilituje ale, jak widać, nie zobowiązuje do niczego człowieka, który miał wielkie fory w owym ustroju stworzonym „przez hołotę, dla hołoty”.
I można tu rzec słowami piosenki, które gdzieś mi tam kołaczą mi się w głowie:
"Kabaret, kabaret lecz śmiechu w nim mało
I słowa w nim proste, bez blasków i zalet
Bo tak proszę Państwa fatalnie się stało,
że życie przerosło kabaret"
Śpiewał to kiedyś, dawno temu nowo wybrany poseł PO, znany satyryk Tadeusz Ross, który po pierwszym przekroczeniu progów naszego gmachu na Wiejskiej rzekomo miał nogi jak z waty, ręce mu się trzęsły i coś ściskało go w żołądku, i co chwileczkę sięgał w zanadrze, odkręcał nakrętkę płaskóweczkę i łykał coś głębszego (???). Na zdrowie !!!