POLITYKA 2o

Niezależny

Dokonując pewnego remanentu i rozliczenia z własną historią i będąc uczciwym wobec samego siebie nie sposób zapomnieć o wydarzeniach które utkwiły nam w pamięci. Wiele wydarzeń było w mojej historii były te dobre miłe była radość uśmiech były i łzy może nawet dziecięca pogarda były też momenty smutne i o jednej z nich chciałbym Wam opowiedzieć.
Grażyna.
Miałem wtedy 4 lata pamiętam jednak dokładnie wydarzenia z tamtego okresu Jak kiedyś wspominałem mieszkaliśmy poza miastem ot taka raczej peryferia typu ni to miasto ni to wieś ,co prawda nazywała się to ulica Wolności jednak wiadomo było tylko gdzie się zaczyna gdzie się kończy wiedzieli jedynie listonosze roznoszący codzienną prasę
Lata pięćdziesiąte to lata raczej trudne ,gospodarze z areałem większym niż 5 hektarów byli postrzegani przez władzę nieufnie zatem odległości pomiędzy gospodarstwami nie były duże wtedy jednak wydawały mi się ogromne.
Dom Grażyny stanowił wyjątek , był nowy murowany z czerwonej cegły otoczony nowym drucianym ogrodzeniem co wywoływało u dorosłych pewną zazdrość , jednak ojciec Grażyny nie był rolnictwem był architektem więc nie do końca wpasował się w otoczenie .
Jako że mieszkaliśmy po sąsiedzku zaprzyjaźniłem się z Grażyną. Pamiętam Ją dokładnie ,uśmiechnięta blondyneczka zawsze ładnie uczesana i koniecznie z warkoczykami zakończonymi czerwoną wstążką zwisającymi nad uszami.
Nasze zabawy nie były trudne ot stołowa łyżka jakieś wiaderko i nieco piasku, i rozmowy marzenia ,jeśli dołączyła do nas Marysia nasze pogawędki nie miały końca, pamiętam ze wspominaliśmy o ślubie, niestety nic z tego nie wyszło.
Lato w tamtym roku było piękne jak wspominał Władysław Broniewski Aby udać się do miasta musieliśmy przebyć przez szosę z dużym zakrętem, dziś analizując odległości było to ok 300 -400 metrów.
Jako że wtedy nie było wymogu maszerowania lewą stroną Rodzice Grażyny szli po oby stronach szosy Grażyna chciała przebiec na drugą stronę niestety przejeżdżający jeden z może czterech motocykli dziennie przeciął jej drogę życia…………….czaszka rozbita na drzewie nie dawała żadnej szansy.

Pamiętam Jej dom, duży obszerny pokój straszliwie zrozpaczonych rodziców i Ją, lezącą w białej trumnie w białej sukience z warkoczykami zakończonymi czerwoną wstążką . Tak bardzo było mi jej żal tak bardzo było mi smutno i tak bardzo byłem w stanie zrobić wszystko aby wstała i znowu się uśmiechnęła , rozumiałem chyba wtedy co oznacza śmierć, Jako mały chłopiec modliłem aby Ona była abyśmy nadal rozmawiali. Niestety los postanowił inaczej.
To wydarzenie utkwiło mi w pamięci do dziś z taką samą wyrazistością jak wtedy gdy miałem cztery lata. Drzewo dawno usunięto nie wiem kto dziś tam mieszka , wiem jedno ,wiem że pamiętam

Odległość z domu Grażyny na cmentarz to półtora kilometra , dziś po latach wiem jaka była ona długa dla idących za powozem wiozącym ich dziecko Rodziców , jak strasznie cierpieli , byli chyba sparaliżowani bólem.
Pamiętam Mamę Grażyny , uśmiechnięta miłą, przynoszącą nam w czasie zabawy w ogrodzie kompot z wiśni.
Po tej tragedii mieliśmy wtedy od naszych Rodziców taką delikatną sugestię aby bawić się z Jej młodszym braciszkiem , niestety to nie było już to samo , było trochę sztuczne
Wstyd się przyznać ale nie wiem gdzie jest Jej mogiła , czy ktoś jeszcze o niej pamięta?
No cóż zakończę moją narrację gdyż po napisaniu tego bloga odżyły we mnie wspomnienia tak bardzo wyraziste tak bardzo realne jakby to wydarzenie miało miejsce wczoraj .